Na een lange periode nadenken en alle opties overwegen hebben Desiree en ik besloten om ons mam te laten cremeren.
Dat gaat aanstaande maandag gebeuren, op 3 juni...haar verjaardag.
Ze wordt dan dus opgegraven die dag en om 12 uur gecremeerd.
Desiree en ik gaan afscheid nemen van het kistje in de rouwkamer, maar verder zullen wij er niet bij zijn.
Jos gaat met ons mee, voor het geval Desiree besluit dat ze het kistje niet wil zien.
Dat weet ze nog niet zeker, dat besluit ze ter plekke.
We speelden al een poosje met deze gedachte.
Afgelopen april waren de grafrechten verlopen, dus die zouden weer verlengd moeten worden.
Ook de grafsteen was aan een grote beurt toe. Het was niet meer te lezen wat er allemaal op stond.
Als het aan ons pap had gelegen dan was het graf geruimd, dat heeft hij vaak genoeg aangegeven.
Maar daar konden Desiree en ik ons niet in vinden.
Het heeft vooral praktische redenen om dit nu zo te doen.
Wij zijn maar met zn 2en en wonen allebei niet meer in Swolgen, waar mam ligt begraven.
Wij worden ouder en ooit, over hopelijk heel lange tijd pas, zullen ook wij wegvallen.
Wij willen dan niet Isis en Joppe 'opschepen' met het graf en al het onderhoud dat daarbij hoort.
We hadden dat uit handen kunnen geven natuurlijk en voor lange tijd vooruit kunnen betalen, en als pap bij ons mam begraven zou zijn, dan hadden we dat waarschijnlijk ook gedaan.
Het is een 2 persoons graf en toendertijd was het de bedoeling dat pap er ooit bij zou komen te liggen.
Maar hij is daar in de loop der tijd anders over gaan denken en dat is zijn goed recht natuurlijk.
Nu ben ik daar alleen maar blij om, ik vind het namelijk erg fijn om de as van pap thuis te hebben.
Het geeft mij een bepaalde rust, een rust die ik niet vind als ik op het kerkhof bij ons mam haar graf ben.
Het is niet zo dat ik hele gesprekken voer met de as van ons pap, maar vaak zeg ik ff 'hoi pap' als ik langs het potje kom of ik raak het even aan.
Dat doe ik ook bij de as van de poezen en dat voelt goed voor mij.
Ik merk al sinds ik bezig ben met deze crematie regelen dat ik die rust wel al krijg.
Het is moeilijk uit te leggen en dit stukje alleen zou nooit een reden zijn geweest tot opgraven en cremeren, maar het is voor mij een positieve bijkomstigheid.
Het is wel spannend vind ik.
Nu het bijna zover is begint het wel te kriebelen.
Maar ik ben blij dat ik een kans krijg om nog een keer afscheid van mam te nemen.
Het is wel heel raar, het idee dat ik weer eventjes dichtbij haar ben.