Stil in huis...
Lief Witteke...wat is het stil in huis nu jij er niet meer bent.
Je was zo nadrukkelijk aanwezig met je gesnurk en andere brom en knorgeluiden.
Als mensen voor het eerst bij mij thuis kwamen vroegen ze na een poosje altijd...wat hoor ik toch?
Ook mensen die ik aan de telefoon had hoorden jou altijd op de achtergrond.
Ik was er helemaal aan gewend, het hoorde gewoon hier thuis.
En nu hoor ik niets, na ruim 14 jaar is het ineens stil hier in huis.
Je kwam bij mij als klein katje, net als Loekie niet gepland.
Je was van mijn toenmalige vriend, maar hij wilde een kat die hij buiten kon laten lopen
en aangezien al snel bleek dat jij doof was, zat dat er niet in.
Dus kwam je bij mij omdat ik sowieso alleen maar een binnenkat kon hebben op mijn flatje boven de apotheek.
Wat was je toch een scheetje...spierwit met knalblauwe ogen.
Die combinatie zorgde er tevens voor dat jij doof was, alle witte katten met blauwe ogen zijn doof.
Maar dat was absoluut geen probleem, wij ontwikkelden saampjes onze eigen gebarentaal en dat ging prima.
Als ik thuiskwam en jij sliep stampte ik altijd ff op de vloer, want anders kon je soms gigantisch schrikken,
of ik stootte zachtjes tegen de bank als je daar lag te slapen.
Gewoon miauwen kon je niet, ik weet niet of dat kwam omdat je doof was.
Je maakte allerlei grappige geluidjes, maar miauwen kon je dat niet echt noemen.
Ook heb je nooit echt officieel een naam gekregen.
Heb ik me vaak schuldig over gevoeld, maar het kwam er op één of andere manier niet van.
Op papier heette je dus gewoon 'Witte', maar ik noemde je meestal Witteke...of Weisse...of Moppie...of Troelie....
Je was een zeer ondernemende poes en gek op trappen.
Als de apotheek waar ik boven woonde dicht was liet ik vaak de deur open staan en dan sjeesde jij trap op en trap af.
Soms ook als de apotheek wel open was en ik heb je dan ook geregeld daar weg moeten plukken.
Eén keer was zo lief...toen was er nachtdienst in de apotheek en ik had mijn deur openstaan dus jij was er weer vandoor.
Komt op een gegeven moment het meisje dat dienst had bij me binnen...lag jij bij het dienstluik in de doorgeefbak voor de medicijnen te slapen...zooo schattig.
Ondanks dat je zo vaak aan de wandel ging werd je toch erg dik, meteen na het steriliseren.
Toen je 6 was zei de DA dat je de 7 niet zou halen als je niet af zou vallen.
Ze hadden daar een project lopen, een soort Weight Watchers voor dieren, dus daar ben ik met jou aan mee gaan doen.
Iedere 3 weken wegen, voer afmeten, ook nog van dat dure dieetvoer.
Na een half jaar was je slechts 3 ons kwijt.
Nou, toen had ik zoiets van...poeske, ik ga jou niet langer kwellen met dat dieetgedoe.
Misschien heb je dan een iets korter leven, maar ik wil wel dat je een fijn leven hebt.
In de loop der jaren ben je wel ietsje afgevallen, maar je bleef te zwaar.
De laatste jaren bleef je staan op 7,8 kilo.
Het zat ook allemaal heel raar verdeeld, alleen om je buik.
Dat bracht wel praktische problemen met zich mee, want je kon je niet goed overal wassen.
Je had dus steeds een heel vies kontje.
Ik probeerde dat zoveel mogelijk dagelijks schoon te houden, maar dat lukte niet echt goed.
Ik heb veel met je gesukkeld, want soms ging het ontsteken omdat jij je staart altijd tegen je lijf gedrukt hield.
Dus dan ging het broeien en irriteren.
Eerst heb ik je toen regelmatig bij de DA onder narcose laten wassen en scheren.
Maar later ben ik het met mijn vriendin Petra hier thuis gaan doen.
Dat was geen lolletje, want je ging altijd flink tekeer.
Tot Petra thuis een echte trimsalon kreeg...toen nam ik je mee daar naartoe en dat vond je veel minder erg.
Raar maar waar.
Je ging dan in bad en ook als je spoeier helemaal over je koppie kreeg gaf je geen kik...niet echt tenminste. :-)
En het droogfohnen vond je helemaal geweldig, daar genoot je gewoon van.
Dat ding maakte een ongelofelijke herrie, maar omdat jij dat toch niet kon horen maakte dat je niet bang.
Je was dan zo mooi wit en zacht en je kon er dan weer een paar maanden tegen.
In de loop der jaren werd je wel een stuk rustiger.
Je had hier in huis steeds een vast plekje waar je lag.
Dat duurde dan een paar maanden en dan had je ineens weer een ander plekje waar je dan een paar maanden steeds ging liggen.
Je lag dan ook echt nergens anders, alleen daar.
Een poosje was het een doos in de keuken, dan was het een poosje mijn bed, dan de bank en de laatste anderhalf jaar was het eigenlijk alleen maar een hoekje in de kamer.
Geleidelijk aan kwam daar een kussentje te liggen, toen nog een dekentje en blijkbaar werd het zo comfortabel dat dat je plekje gebleven is.
Jou hoefde ik nooit te zoeken, als jij niet op je vaste plekje lag, was je of in de kattenkamer op de bak, of je was bij de brokjes in de gang.
En nu is het hoekje leeg...het is leeg, stil en kaal in huis.
Zelfs Teuntje is van slag, had je niet gedacht he.:-)
Teun doet altijd zo stoer, alsof niks haar kan boeien, maar nu is ze er helemaal vanaf.
Ik denk dat zij het ook leeg vind.
En het ging allemaal zo snel.
Het ene moment lijkt er niks aan de hand en het volgende moment ben je doodziek.
Hartfalen...die diagnose was vrij snel gesteld.
Je had een hartslag van 190 die ook nog eens heel onregelmatig was.
En je had vocht op de longen waardoor je moeilijk kon ademen.
Ook was je tandvlees heel bleek, een teken dat er niet genoeg zuurstof in je bloed zat.
Het viel even te proberen met medicijnen, maar de DA waarschuwde me meteen al dat ik me er niet teveel van voor moest stellen.
Vaak is het al te laat als een kat de symptomen laat zien.
Het probleem is er dan wel al veel langer, maar katten zijn er een kei in om niet te laten merken dat ze ziek zijn.
Dat had ik ook begrepen na een speurtocht op het internet, dus ik was al bang hiervoor.
Maar goed, je had de DA al vaker versteld laten staan, dus wie weet...
Dus medicijnen ingespoten en naar huis.
Ik moest nog ff snel wat boodschappen doen, dus jou eerst thuis afgezet.
Kom ik daarna thuis en loop de kamer binnen...geen Witteke op d'r plekje...huh?
Ook niet op de kattenkamer, niet bij de brokjes.
Kijk ik in de slaapkamer...lig je op mijn bed.
Dat had je al zeker 2 jaar niet meer gedaan en nu ineens lag je op mijn bed.
Ik vond het fijn, maar had ook zoiets van...oei, als dat maar een goed teken is.
Ik kreeg de indruk dat je dicht bij mij wilde zijn en aangezien ik nogal veel in bed lig:$ was jij daar ook maar gaan liggen.
Iets minder fijn was wel dat je mijn dekbed onder geplast had.
Je had vochtafdrijvers gekregen en je voelde de druk volgens mij niet want je liet het gewoon lopen waar je lag.
Gelukkig had ik incontinentiematjes in huis, want die had ik altijd onder de kattebak liggen.
Ook voor jou omdat jij altijd naast de bak plaste.
Je ging wel in de bak zitten, maar bleef met je kontje buiten de bak hangen.
Volgens mij heb je nooit in de gaten gehad dat je het niet deed zoals het hoorde...gek ding was je eigenlijk ook he.:-)
Dus ander dekbed op bed, helemaal vol gelegd met matjes en ik ben lekker bij je gaan liggen.
Heb veel met je geknuffeld, je geborsteld wat je zo lekker vond en heel veel foto's en filmpjes gemaakt.
Van mij mocht jij lekker op mijn bed blijven liggen, met die matjes kon er verder weinig meer gebeuren met mijn beddegoed.
Daar ben ik achteraf ook heel blij om, want de volgende ochtend was het voor mij wel duidelijk dat de medicijnen niet geholpen hadden.
Je ademhaling ging nog net zo snel, je tandvlees keek blauw en je had nog steeds geen eetlust.
Vooral dat laatste was bij jou echt een teken dat er iets niet klopt, want je was een lopend afvalbakkie, je liep altijd rond te struinen op zoek naar restjes voer wat de andere katten niet opgegeten hadden.
Ik had me er vanaf de vorige avond al wat op voorbereid.
Ik had besloten dat ik jou tijdens mijn afspraak bij de DA in zou laten slapen, niet weer eerst mee naar huis en dan 's middags de DA thuis laten komen.
Bij Loekie heb ik dat wel gedaan, maar dat was omdat ik met haar niet naar de DA hoefde en er dus speciaal daarvoor naartoe moest gaan.
Met jou moest ik toch al gaan voor de controle en ik was bang dat ik de moed niet meer zou hebben als ik je weer eerst mee naar huis zou nemen.
Dus ik heb je dekentje meegenomen en ben heel bewust die laatste keer met jou uit huis gelopen.
Ik zat in de wachtkamer al te janken terwijl toen nog helemaal niet echt zeker was dat je niet meer mee naar huis kon.
Maar ik voelde het en ik zag het aan je koppie, je had steeds je oogjes half dicht geknepen en zat zo snel te ademen.
De DA bevestigde dat jij het erg benauwd had en toen was de beslissing voor mij snel genomen.
Beter worden kon je sowieso niet, bij hartfalen kun je soms hoogstens de symptomen bestrijden.
Maar dan hadden de medicijnen de vorige dag al aan moeten slaan en dat was dus niet gebeurd.
Het was vreselijk moeilijk om die beslissing alweer te moeten nemen, maar jouw welzijn was voor mij het allerbelangrijkste.
Maar wat viel het me zwaar toen ik het moment aan moest geven waarop Hans, de DA, de spuit kon zetten om jou te laten slapen.
Je ging rustig slapen en ik heb ondertussen nog heerlijk met je gekroeld.
Toen kwam de spuit met dat akelige blauwe spul en even later was je dus echt dood.
Ik kreeg alle tijd om rustig afscheid van je te kunnen nemen, Hans liet me alleen met jou en ik heb je nog een beetje mooi gemaakt en je dekentje over je heen gelegd.
Natuurlijk ook nog wat fotootjes en een filmpje gemaakt en toen was het moment daar dat ik met mijn lege mandje naar huis moest.
Jeetje, wat was dat zwaar, steeds liep ik nog ff terug naar jou om hoie te zeggen, je nog ff te knuffelen.
Nu wordt je dinsdag gecremeerd en krijg ik je daarna weer thuis.
Dan krijg je een mooi plekje naast Loekie en net als Loekie zul je continu in mijn gedachten zijn.
Lief poeske...ik mis je nu al zo vreselijk erg.
Maar je hebt je rust verdiend, je had het zwaar.
We hebben het fijn gehad samen, he moppie.
Dag lief Witteke...rust zacht.
Luv you & never forget you.
* 08-06-1996 - + 24-12-2010
Je was zo nadrukkelijk aanwezig met je gesnurk en andere brom en knorgeluiden.
Als mensen voor het eerst bij mij thuis kwamen vroegen ze na een poosje altijd...wat hoor ik toch?
Ook mensen die ik aan de telefoon had hoorden jou altijd op de achtergrond.
Ik was er helemaal aan gewend, het hoorde gewoon hier thuis.
En nu hoor ik niets, na ruim 14 jaar is het ineens stil hier in huis.
Je kwam bij mij als klein katje, net als Loekie niet gepland.
Je was van mijn toenmalige vriend, maar hij wilde een kat die hij buiten kon laten lopen
en aangezien al snel bleek dat jij doof was, zat dat er niet in.
Dus kwam je bij mij omdat ik sowieso alleen maar een binnenkat kon hebben op mijn flatje boven de apotheek.
Wat was je toch een scheetje...spierwit met knalblauwe ogen.
Die combinatie zorgde er tevens voor dat jij doof was, alle witte katten met blauwe ogen zijn doof.
Maar dat was absoluut geen probleem, wij ontwikkelden saampjes onze eigen gebarentaal en dat ging prima.
Als ik thuiskwam en jij sliep stampte ik altijd ff op de vloer, want anders kon je soms gigantisch schrikken,
of ik stootte zachtjes tegen de bank als je daar lag te slapen.
Gewoon miauwen kon je niet, ik weet niet of dat kwam omdat je doof was.
Je maakte allerlei grappige geluidjes, maar miauwen kon je dat niet echt noemen.
Ook heb je nooit echt officieel een naam gekregen.
Heb ik me vaak schuldig over gevoeld, maar het kwam er op één of andere manier niet van.
Op papier heette je dus gewoon 'Witte', maar ik noemde je meestal Witteke...of Weisse...of Moppie...of Troelie....
Je was een zeer ondernemende poes en gek op trappen.
Als de apotheek waar ik boven woonde dicht was liet ik vaak de deur open staan en dan sjeesde jij trap op en trap af.
Soms ook als de apotheek wel open was en ik heb je dan ook geregeld daar weg moeten plukken.
Eén keer was zo lief...toen was er nachtdienst in de apotheek en ik had mijn deur openstaan dus jij was er weer vandoor.
Komt op een gegeven moment het meisje dat dienst had bij me binnen...lag jij bij het dienstluik in de doorgeefbak voor de medicijnen te slapen...zooo schattig.
Ondanks dat je zo vaak aan de wandel ging werd je toch erg dik, meteen na het steriliseren.
Toen je 6 was zei de DA dat je de 7 niet zou halen als je niet af zou vallen.
Ze hadden daar een project lopen, een soort Weight Watchers voor dieren, dus daar ben ik met jou aan mee gaan doen.
Iedere 3 weken wegen, voer afmeten, ook nog van dat dure dieetvoer.
Na een half jaar was je slechts 3 ons kwijt.
Nou, toen had ik zoiets van...poeske, ik ga jou niet langer kwellen met dat dieetgedoe.
Misschien heb je dan een iets korter leven, maar ik wil wel dat je een fijn leven hebt.
In de loop der jaren ben je wel ietsje afgevallen, maar je bleef te zwaar.
De laatste jaren bleef je staan op 7,8 kilo.
Het zat ook allemaal heel raar verdeeld, alleen om je buik.
Dat bracht wel praktische problemen met zich mee, want je kon je niet goed overal wassen.
Je had dus steeds een heel vies kontje.
Ik probeerde dat zoveel mogelijk dagelijks schoon te houden, maar dat lukte niet echt goed.
Ik heb veel met je gesukkeld, want soms ging het ontsteken omdat jij je staart altijd tegen je lijf gedrukt hield.
Dus dan ging het broeien en irriteren.
Eerst heb ik je toen regelmatig bij de DA onder narcose laten wassen en scheren.
Maar later ben ik het met mijn vriendin Petra hier thuis gaan doen.
Dat was geen lolletje, want je ging altijd flink tekeer.
Tot Petra thuis een echte trimsalon kreeg...toen nam ik je mee daar naartoe en dat vond je veel minder erg.
Raar maar waar.
Je ging dan in bad en ook als je spoeier helemaal over je koppie kreeg gaf je geen kik...niet echt tenminste. :-)
En het droogfohnen vond je helemaal geweldig, daar genoot je gewoon van.
Dat ding maakte een ongelofelijke herrie, maar omdat jij dat toch niet kon horen maakte dat je niet bang.
Je was dan zo mooi wit en zacht en je kon er dan weer een paar maanden tegen.
In de loop der jaren werd je wel een stuk rustiger.
Je had hier in huis steeds een vast plekje waar je lag.
Dat duurde dan een paar maanden en dan had je ineens weer een ander plekje waar je dan een paar maanden steeds ging liggen.
Je lag dan ook echt nergens anders, alleen daar.
Een poosje was het een doos in de keuken, dan was het een poosje mijn bed, dan de bank en de laatste anderhalf jaar was het eigenlijk alleen maar een hoekje in de kamer.
Geleidelijk aan kwam daar een kussentje te liggen, toen nog een dekentje en blijkbaar werd het zo comfortabel dat dat je plekje gebleven is.
Jou hoefde ik nooit te zoeken, als jij niet op je vaste plekje lag, was je of in de kattenkamer op de bak, of je was bij de brokjes in de gang.
En nu is het hoekje leeg...het is leeg, stil en kaal in huis.
Zelfs Teuntje is van slag, had je niet gedacht he.:-)
Teun doet altijd zo stoer, alsof niks haar kan boeien, maar nu is ze er helemaal vanaf.
Ik denk dat zij het ook leeg vind.
En het ging allemaal zo snel.
Het ene moment lijkt er niks aan de hand en het volgende moment ben je doodziek.
Hartfalen...die diagnose was vrij snel gesteld.
Je had een hartslag van 190 die ook nog eens heel onregelmatig was.
En je had vocht op de longen waardoor je moeilijk kon ademen.
Ook was je tandvlees heel bleek, een teken dat er niet genoeg zuurstof in je bloed zat.
Het viel even te proberen met medicijnen, maar de DA waarschuwde me meteen al dat ik me er niet teveel van voor moest stellen.
Vaak is het al te laat als een kat de symptomen laat zien.
Het probleem is er dan wel al veel langer, maar katten zijn er een kei in om niet te laten merken dat ze ziek zijn.
Dat had ik ook begrepen na een speurtocht op het internet, dus ik was al bang hiervoor.
Maar goed, je had de DA al vaker versteld laten staan, dus wie weet...
Dus medicijnen ingespoten en naar huis.
Ik moest nog ff snel wat boodschappen doen, dus jou eerst thuis afgezet.
Kom ik daarna thuis en loop de kamer binnen...geen Witteke op d'r plekje...huh?
Ook niet op de kattenkamer, niet bij de brokjes.
Kijk ik in de slaapkamer...lig je op mijn bed.
Dat had je al zeker 2 jaar niet meer gedaan en nu ineens lag je op mijn bed.
Ik vond het fijn, maar had ook zoiets van...oei, als dat maar een goed teken is.
Ik kreeg de indruk dat je dicht bij mij wilde zijn en aangezien ik nogal veel in bed lig:$ was jij daar ook maar gaan liggen.
Iets minder fijn was wel dat je mijn dekbed onder geplast had.
Je had vochtafdrijvers gekregen en je voelde de druk volgens mij niet want je liet het gewoon lopen waar je lag.
Gelukkig had ik incontinentiematjes in huis, want die had ik altijd onder de kattebak liggen.
Ook voor jou omdat jij altijd naast de bak plaste.
Je ging wel in de bak zitten, maar bleef met je kontje buiten de bak hangen.
Volgens mij heb je nooit in de gaten gehad dat je het niet deed zoals het hoorde...gek ding was je eigenlijk ook he.:-)
Dus ander dekbed op bed, helemaal vol gelegd met matjes en ik ben lekker bij je gaan liggen.
Heb veel met je geknuffeld, je geborsteld wat je zo lekker vond en heel veel foto's en filmpjes gemaakt.
Van mij mocht jij lekker op mijn bed blijven liggen, met die matjes kon er verder weinig meer gebeuren met mijn beddegoed.
Daar ben ik achteraf ook heel blij om, want de volgende ochtend was het voor mij wel duidelijk dat de medicijnen niet geholpen hadden.
Je ademhaling ging nog net zo snel, je tandvlees keek blauw en je had nog steeds geen eetlust.
Vooral dat laatste was bij jou echt een teken dat er iets niet klopt, want je was een lopend afvalbakkie, je liep altijd rond te struinen op zoek naar restjes voer wat de andere katten niet opgegeten hadden.
Ik had me er vanaf de vorige avond al wat op voorbereid.
Ik had besloten dat ik jou tijdens mijn afspraak bij de DA in zou laten slapen, niet weer eerst mee naar huis en dan 's middags de DA thuis laten komen.
Bij Loekie heb ik dat wel gedaan, maar dat was omdat ik met haar niet naar de DA hoefde en er dus speciaal daarvoor naartoe moest gaan.
Met jou moest ik toch al gaan voor de controle en ik was bang dat ik de moed niet meer zou hebben als ik je weer eerst mee naar huis zou nemen.
Dus ik heb je dekentje meegenomen en ben heel bewust die laatste keer met jou uit huis gelopen.
Ik zat in de wachtkamer al te janken terwijl toen nog helemaal niet echt zeker was dat je niet meer mee naar huis kon.
Maar ik voelde het en ik zag het aan je koppie, je had steeds je oogjes half dicht geknepen en zat zo snel te ademen.
De DA bevestigde dat jij het erg benauwd had en toen was de beslissing voor mij snel genomen.
Beter worden kon je sowieso niet, bij hartfalen kun je soms hoogstens de symptomen bestrijden.
Maar dan hadden de medicijnen de vorige dag al aan moeten slaan en dat was dus niet gebeurd.
Het was vreselijk moeilijk om die beslissing alweer te moeten nemen, maar jouw welzijn was voor mij het allerbelangrijkste.
Maar wat viel het me zwaar toen ik het moment aan moest geven waarop Hans, de DA, de spuit kon zetten om jou te laten slapen.
Je ging rustig slapen en ik heb ondertussen nog heerlijk met je gekroeld.
Toen kwam de spuit met dat akelige blauwe spul en even later was je dus echt dood.
Ik kreeg alle tijd om rustig afscheid van je te kunnen nemen, Hans liet me alleen met jou en ik heb je nog een beetje mooi gemaakt en je dekentje over je heen gelegd.
Natuurlijk ook nog wat fotootjes en een filmpje gemaakt en toen was het moment daar dat ik met mijn lege mandje naar huis moest.
Jeetje, wat was dat zwaar, steeds liep ik nog ff terug naar jou om hoie te zeggen, je nog ff te knuffelen.
Nu wordt je dinsdag gecremeerd en krijg ik je daarna weer thuis.
Dan krijg je een mooi plekje naast Loekie en net als Loekie zul je continu in mijn gedachten zijn.
Lief poeske...ik mis je nu al zo vreselijk erg.
Maar je hebt je rust verdiend, je had het zwaar.
We hebben het fijn gehad samen, he moppie.
Dag lief Witteke...rust zacht.
Luv you & never forget you.
* 08-06-1996 - + 24-12-2010