Dag lieve tuttebel...
Lieve Teuntje...11 jaar geleden huppelde jij letterlijk mijn leven binnen.
Ik was in die tijd in dagtherapie en we moesten vaak van het ene naar het andere gebouw lopen.
En tijdens zo'n wandeling was je daar ineens, je huppelde vrolijk met ons mee en was helemaal niet schuw.
Best apart, want we wisten dat jij een zwervertje was.
Jouw moeder was een lapjespoes die al jaren op het terrein rondliep en bijna altijd zwanger was.
Het sneeuwde en het vroor dat het kraakte, dus we vroegen ons af hoe jullie moesten overleven.
Iedereen die mij een beetje kent weet wat ik op dat moment al dacht...en ja hoor, aan het eind van de dag
ging jij met mij mee naar huis.
Loekie en Witte waren niet echt heel blij met jou, zij waren al een paar jaartjes ouder en vonden zo'n
jong ding dat hun de hele tijd liep te klieren maar niks.
Zelfs ik had de eerste week soms iets van...ojee, waar ben ik aan begonnen!
Want je was me wel een ding hoor!
Ik zei voor de grap wel eens dat jij vast een tik had opgelopen daar op het van Gogh terrein.
De eerste tijd gebruikte je mij als krab en klimpaal, ondanks alle luxe krabpalen die ik al in huis had staan..
Ik kon werkelijk geen stap zetten zonder dat jij aan mijn enkels hing en langs mijn benen omhoog kroop.
Maakte niet uit of ik wel of geen kleren aan had, je sloeg gewoon je klauwen in me en klauterde omhoog...auw!
Maar ondanks dat wilde ik je meteen al niet meer missen en gelukkig leerden Loekie, Witte en jij elkaar te accepteren.
Al na een week zat ik op zondagavond met je bij de dierenarts.
Ik had een schaal staan met allemaal theelichtjes daarop en die vlammetjes vond je erg interessant om naar te kijken.
Maar ineens sloeg je met je poot op de rand van de schaal en vlogen er een paar theelichtjes naar je koppie.
Paniek in de tent!
De vlammetjes waren uitgegaan door jouw stunt, maar je had allemaal kaarsvet in je snoet gekregen en in je ogen.
Dat was heel eng, want het was gestold en daardoor waren je ogen helemaal wit.
Meteen naar de dierenarts dus en daar hebben ze onder narcose al het kaarsvet van je af gepulkt.
Een week later moesten we terug komen zodat ze je ogen konden testen, maar je leek er gelukkig niets aan overgehouden
te hebben.
Naarmate je wat ouder werd, werd je ook wat rustiger, maar je was wel echt een katje met gebruiksaanwijzing.
Maar dat was/ben ik zelf ook en we leken beide een beetje dezelfde gebruiksaanwijzing te hebben,
dus noemde ik je vaak mijn borderline katje.
Je kon soms ineens naar me meppen en tegen me beginnen te blazen, zomaar uit het niets.
Soms lag je bij mij op bed en was ik je aan het aaien, maar kreeg je daar op een gegeven moment genoeg van.
Niet dat je dan gewoon wegliep...nee, dan kreeg ik eerst een flinke pets en blaasde je ff gevaarlijk en pas dan liep je weg.
Ik moest daar altijd wel om lachen, ik houd juist van dat eigenzinnige in een kat.
Wat ben je toch een tuttebel, zei ik dan tegen je.
Ik leerde aan jouw koppie af te lezen wanneer ik je wel of niet aan kon raken.
Maar dat gold dan ook echt alleen voor mij, want anderen konden jou niet aanraken.
Aaien op eigen risico, zei ik altijd als mensen jou aan wilden raken.
Soms geloofden ze me niet, want jij had zo'n lief koppie en zag er helemaal niet uit als de attack-cat die je was.
Maar daar kwamen ze dan gauw genoeg achter.:-)
Maar voor mij was je zo lief, ondanks de petsen die ik af en toe van je kreeg.
Als je bij me op bed lag dan ging je aan de mouw van mijn pyama zuigen en sabbelen en ondertussen maakte je
van die kneedbewegingen met je pootjes in mijn arm en spinde je als een gek.
Zooo lief...
De eerste keer dat het wat warmer was en ik dus geen lange mouwen droeg was je het daar niet mee eens.
Je snuffelde mijn hele arm af en.....pets!
Toen heb ik van een oud truitje de mouw afgeknipt en die trok ik dan over mijn arm.
Zo kon jij weer sabbelen.:-)
Als we gingen slapen wilde je het liefst met je kopje op mijn arm of hand liggen.
De eerste minuten bleef je dan mijn hand likken, daarna ging je een poosje met je koppie kroelen in mijn hand en
pas daarna ging je lekker slapen.
Als ik midden in de nacht wakker werd lag je meestal naast mijn hoofdkussen.
Ik heb wel eens gehad dat ik niet in de gaten had dat je daar lag en dat ik per ongeluk mijn arm op je liet vallen.
Het gekke is dat je dan helemaal niet boos werd, net alsof je besefte dat ik maar half wakker was en er niets aan kon doen.
En als 's morgens de wekker ging en ik stond niet meteen op dan kwam je naast me zitten en tikte je
met je pootje, zonder nagels, op mijn arm...Opstaan!! Etenstijd!!
Je had ook een balletje, zo'n foam balletje, een oranje.
Ik hoorde het meteen als jij met dat balletje bezig was, want dan miauwde je als een krolse kat, heel apart geluid.
Dan zei ik...Teuntje balletje? Waar is balletje dan?
Dan kwam je naar mij toe met het balletje in je bekkie en als ik jou dan 1001 complimentjes gaf legde je het balletje voor me neer.
Goedzo Teuntje...dank je wel Teuntje...Teuntje lief? Oh wat is Teuntje lief!
Zei ik al die dingen niet dan bleef je met dat balletje in je bekje van die rare geluiden maken, net zo lang tot ik het wel zei.
Dat was zo lief altijd.
En als ik ff weg was geweest en weer thuis kwam dan lag jouw balletje altijd op mijn bed, bij mijn hoofdkussen.
Alsof je mij een welkom thuis cadeautje wilde geven.
Door de jaren heen viel het balletje helemaal uit elkaar van al dat gesjouw ermee.
Maar je wilde geen ander.
Ik heb verschillende keren precies dezelfde balletjes gekocht en ook andere, maar je bleef met stukjes van
dat ene oranje balletje rondlopen.
Toen ik mijn oude auto nog had herkende jij het geluid van die auto.
Niet zo gek, dat ding maakte een vreselijke herrie.
Maar als ik dan de parkeerplaats bij de flat op kwam rijden, dan zag ik jou op de vensterbank springen.
Ik zwaaide dan altijd naar je en gaf kushandjes en zo...de buren zullen vast wel eens gedacht hebben....:-)
Je bleef dan naar me kijken tot ik bij de voordeur was.
Dan sprong je van de vensterbank af en als ik dan de deur van mijn flat openmaakte, zat je bij de deur te wachten.
Overdag lag je graag op de bank onder de plaid.
Je kroop daar dan onder, draaide een paar keer rond en liet je vallen zodat het net was
of de plaid een soort hangmatje voor je was.
Ook kroop je graag in de dekbedhoes.
Ik had er eentje waar een gat in zat en daar kroop je dan altijd in.
En als ik een dekbedhoes erop had liggen die niet kapot was, dan zat je net zo lang aan het voeteneind te
pulken totdat je via de achterkant in de hoes kon kruipen.
Mijn bed zag er dus meestal niet mooi strak opgemaakt uit, maar wat zou het....ik genoot ervan om jou zo bezig te zien.
Ik kon er sowieso heel erg van genieten om naar jou te kijken...als je sliep, als je je aan het wassen was, als je televisie aan het kijken was.
Want ja...dat deed jij...tv kijken.
Ik merkte dat jij echt de bewegingen op het beeldscherm volgde en dat leuk leek te vinden.
Dus toen ben ik begonnen met af en toe de tv aan te zetten voor jou...op Animal Planet natuurlijk.:-)
Weet niet of het iets uitmaakte welke zender er op stond, maar je keek wel echt.
Dan liep je naar de tv en ging er mooi recht voor zitten.
Dozen waren erg favoriet bij jou.
Maakte niet uit hoe groot of hoe klein de doos was, jij kroop erin.
En als er nog papier of schuim in zat vond je het helemaal geweldig.
Ha doos...zei ik dan tegen je...lig je weer in je doos? :-)
Net als ik was jij ook een echte boekengek...al ging jij iets minder zorgvuldig om met de boeken.:-)
Nadat ik 2x een boete had moeten betalen bij de bieb omdat de boeken beschadigd waren, heb ik jou je eigen boeken gegeven.
Daar mocht je naar hartelust de bladzijdes uitscheuren...en dat deed je dan ook.
Je hebt heel wat boeken versleten en ieder jaar op je verjaardag lag er weer een mooi nieuw boek voor je klaar
om te verscheuren.
Zoveel herinneringen aan jou...en zoveel dingen die ik nu mis.
Ik had nooit gedacht dat ik jou ook al zo snel na Loekie en Witte zou moeten missen.
Je was pas net 11...of misschien nog niet eens, want helemaal precies wist ik het niet natuurlijk.
Maar je werd ziek...
Je bleek een verstopping en verkleving van haarballen in je darmen te hebben en na het operatief verwijderen van een stuk darm
leek het probleem verholpen te zijn.
Maar je knapte niet op, wilde niet meer eten en een paar weken en heel veel doktersbezoekjes later
bleken je darmen weer opnieuw verstopt te zitten.
Net als in het begin begon je weer te braken, heel vies stinkend braaksel.
Je at bijna niks, maar er kwamen echt enorme hoeveelheden braaksel naar buiten.
Je was ondertussen zo afgezwakt dat je nog een operatie niet zou overleven.
Ik had nog graag bloed bij je willen laten prikken om wat meer duidelijkheid te krijgen over wat je nou precies had,
maar volgens de DA zou de narcose alleen al jou fataal kunnen zijn.
Dus toen heb ik de moeilijke beslissing moeten nemen...
Na heel veel overleg met beide dierenartsen heb ik de knoop doorgehakt.
Wat was dat moeilijk poeske....maar ik moest echt aan jou denken en niet aan mezelf
en mijn verdriet.
Soms betekent houden van laten gaan....hoe moeilijk dat ook is.
Toen het zover was dat je het spuitje kreeg om te gaan slapen bleek wel hoe afgezwakt je was.
Je ademde meteen bijna niet meer.
En bij het tweede spuitje stopte je hartje direct.
Ik heb je geknuffeld en gekust terwijl jij de spuitjes kreeg en gehoopt dat jij begreep dat ik deed wat ik
dacht dat het beste voor jou was.
Daarna heb ik je mee naar huis genomen...
Ik heb je in je favoriete doos gelegd, samen met je dekentje, je boek, je oranje froemeltje en mijn afgeknipte mouw waar
je in bed altijd aan sabbelde.
Ik heb een paar plukjes haar bij je afgeknipt om te bewaren bij je as...een rood plukje, een zwart plukje en een wit plukje.
Ik heb nog veel met je gepoemeld en tegen je gepraat die laatste dag dat je thuis was.
De volgende dag zou je gecremeerd worden en ik had besloten dat ik daar bij wilde zijn.
Bij Loekie en Witte had ik dat niet gedaan, deels ook omdat ik niet wist dat dat mogelijk was.
Maar bij jou had ik heel sterk de behoefte om tot op het allerlaatst met je mee te gaan.
Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, het was moeilijk en heel erg verdrietig, maar ook zo mooi.
Daarna kon ik je meteen weer mee naar huis nemen, dus je bent geen moment echt bij me weg geweest.
En dat zal ook nooit gebeuren...
Je hebt een plekje in mijn hart en dat zal altijd jouw plekje zijn, lieve Teuntje, wat er ook gebeurt.
Nu is het 7 weken later en met moeite en heel veel tranen heb ik stukje bij beetje dit verhaal voor en over jou geschreven.
Het is moeilijk lief poesje, ik mis je verschrikkelijk...
Het is leeg en stil in huis zonder jou en ik kan mijn draai nog steeds niet echt vinden.
11 jaar was je bij mij en je was mijn vriendinnetje, mijn maatje, mijn poezekindje...
Lief tuttebelleke, dank je wel dat je bij me was en dat ik voor je mocht zorgen...
Je zult altijd een deel van mijn leven blijven.
Ik hoop dat je het naar je zin hebt daarboven op de regenboogbrug en dat je daar lekker
je poezefratsen uit kunt halen zoals je hier bij mij ook altijd deed voordat je ziek werd.
Dag lief moppietje...
Luv you & Never forget you...
+ 04-08-2001 - * 21-08-2012
Ik was in die tijd in dagtherapie en we moesten vaak van het ene naar het andere gebouw lopen.
En tijdens zo'n wandeling was je daar ineens, je huppelde vrolijk met ons mee en was helemaal niet schuw.
Best apart, want we wisten dat jij een zwervertje was.
Jouw moeder was een lapjespoes die al jaren op het terrein rondliep en bijna altijd zwanger was.
Het sneeuwde en het vroor dat het kraakte, dus we vroegen ons af hoe jullie moesten overleven.
Iedereen die mij een beetje kent weet wat ik op dat moment al dacht...en ja hoor, aan het eind van de dag
ging jij met mij mee naar huis.
Loekie en Witte waren niet echt heel blij met jou, zij waren al een paar jaartjes ouder en vonden zo'n
jong ding dat hun de hele tijd liep te klieren maar niks.
Zelfs ik had de eerste week soms iets van...ojee, waar ben ik aan begonnen!
Want je was me wel een ding hoor!
Ik zei voor de grap wel eens dat jij vast een tik had opgelopen daar op het van Gogh terrein.
De eerste tijd gebruikte je mij als krab en klimpaal, ondanks alle luxe krabpalen die ik al in huis had staan..
Ik kon werkelijk geen stap zetten zonder dat jij aan mijn enkels hing en langs mijn benen omhoog kroop.
Maakte niet uit of ik wel of geen kleren aan had, je sloeg gewoon je klauwen in me en klauterde omhoog...auw!
Maar ondanks dat wilde ik je meteen al niet meer missen en gelukkig leerden Loekie, Witte en jij elkaar te accepteren.
Al na een week zat ik op zondagavond met je bij de dierenarts.
Ik had een schaal staan met allemaal theelichtjes daarop en die vlammetjes vond je erg interessant om naar te kijken.
Maar ineens sloeg je met je poot op de rand van de schaal en vlogen er een paar theelichtjes naar je koppie.
Paniek in de tent!
De vlammetjes waren uitgegaan door jouw stunt, maar je had allemaal kaarsvet in je snoet gekregen en in je ogen.
Dat was heel eng, want het was gestold en daardoor waren je ogen helemaal wit.
Meteen naar de dierenarts dus en daar hebben ze onder narcose al het kaarsvet van je af gepulkt.
Een week later moesten we terug komen zodat ze je ogen konden testen, maar je leek er gelukkig niets aan overgehouden
te hebben.
Naarmate je wat ouder werd, werd je ook wat rustiger, maar je was wel echt een katje met gebruiksaanwijzing.
Maar dat was/ben ik zelf ook en we leken beide een beetje dezelfde gebruiksaanwijzing te hebben,
dus noemde ik je vaak mijn borderline katje.
Je kon soms ineens naar me meppen en tegen me beginnen te blazen, zomaar uit het niets.
Soms lag je bij mij op bed en was ik je aan het aaien, maar kreeg je daar op een gegeven moment genoeg van.
Niet dat je dan gewoon wegliep...nee, dan kreeg ik eerst een flinke pets en blaasde je ff gevaarlijk en pas dan liep je weg.
Ik moest daar altijd wel om lachen, ik houd juist van dat eigenzinnige in een kat.
Wat ben je toch een tuttebel, zei ik dan tegen je.
Ik leerde aan jouw koppie af te lezen wanneer ik je wel of niet aan kon raken.
Maar dat gold dan ook echt alleen voor mij, want anderen konden jou niet aanraken.
Aaien op eigen risico, zei ik altijd als mensen jou aan wilden raken.
Soms geloofden ze me niet, want jij had zo'n lief koppie en zag er helemaal niet uit als de attack-cat die je was.
Maar daar kwamen ze dan gauw genoeg achter.:-)
Maar voor mij was je zo lief, ondanks de petsen die ik af en toe van je kreeg.
Als je bij me op bed lag dan ging je aan de mouw van mijn pyama zuigen en sabbelen en ondertussen maakte je
van die kneedbewegingen met je pootjes in mijn arm en spinde je als een gek.
Zooo lief...
De eerste keer dat het wat warmer was en ik dus geen lange mouwen droeg was je het daar niet mee eens.
Je snuffelde mijn hele arm af en.....pets!
Toen heb ik van een oud truitje de mouw afgeknipt en die trok ik dan over mijn arm.
Zo kon jij weer sabbelen.:-)
Als we gingen slapen wilde je het liefst met je kopje op mijn arm of hand liggen.
De eerste minuten bleef je dan mijn hand likken, daarna ging je een poosje met je koppie kroelen in mijn hand en
pas daarna ging je lekker slapen.
Als ik midden in de nacht wakker werd lag je meestal naast mijn hoofdkussen.
Ik heb wel eens gehad dat ik niet in de gaten had dat je daar lag en dat ik per ongeluk mijn arm op je liet vallen.
Het gekke is dat je dan helemaal niet boos werd, net alsof je besefte dat ik maar half wakker was en er niets aan kon doen.
En als 's morgens de wekker ging en ik stond niet meteen op dan kwam je naast me zitten en tikte je
met je pootje, zonder nagels, op mijn arm...Opstaan!! Etenstijd!!
Je had ook een balletje, zo'n foam balletje, een oranje.
Ik hoorde het meteen als jij met dat balletje bezig was, want dan miauwde je als een krolse kat, heel apart geluid.
Dan zei ik...Teuntje balletje? Waar is balletje dan?
Dan kwam je naar mij toe met het balletje in je bekkie en als ik jou dan 1001 complimentjes gaf legde je het balletje voor me neer.
Goedzo Teuntje...dank je wel Teuntje...Teuntje lief? Oh wat is Teuntje lief!
Zei ik al die dingen niet dan bleef je met dat balletje in je bekje van die rare geluiden maken, net zo lang tot ik het wel zei.
Dat was zo lief altijd.
En als ik ff weg was geweest en weer thuis kwam dan lag jouw balletje altijd op mijn bed, bij mijn hoofdkussen.
Alsof je mij een welkom thuis cadeautje wilde geven.
Door de jaren heen viel het balletje helemaal uit elkaar van al dat gesjouw ermee.
Maar je wilde geen ander.
Ik heb verschillende keren precies dezelfde balletjes gekocht en ook andere, maar je bleef met stukjes van
dat ene oranje balletje rondlopen.
Toen ik mijn oude auto nog had herkende jij het geluid van die auto.
Niet zo gek, dat ding maakte een vreselijke herrie.
Maar als ik dan de parkeerplaats bij de flat op kwam rijden, dan zag ik jou op de vensterbank springen.
Ik zwaaide dan altijd naar je en gaf kushandjes en zo...de buren zullen vast wel eens gedacht hebben....:-)
Je bleef dan naar me kijken tot ik bij de voordeur was.
Dan sprong je van de vensterbank af en als ik dan de deur van mijn flat openmaakte, zat je bij de deur te wachten.
Overdag lag je graag op de bank onder de plaid.
Je kroop daar dan onder, draaide een paar keer rond en liet je vallen zodat het net was
of de plaid een soort hangmatje voor je was.
Ook kroop je graag in de dekbedhoes.
Ik had er eentje waar een gat in zat en daar kroop je dan altijd in.
En als ik een dekbedhoes erop had liggen die niet kapot was, dan zat je net zo lang aan het voeteneind te
pulken totdat je via de achterkant in de hoes kon kruipen.
Mijn bed zag er dus meestal niet mooi strak opgemaakt uit, maar wat zou het....ik genoot ervan om jou zo bezig te zien.
Ik kon er sowieso heel erg van genieten om naar jou te kijken...als je sliep, als je je aan het wassen was, als je televisie aan het kijken was.
Want ja...dat deed jij...tv kijken.
Ik merkte dat jij echt de bewegingen op het beeldscherm volgde en dat leuk leek te vinden.
Dus toen ben ik begonnen met af en toe de tv aan te zetten voor jou...op Animal Planet natuurlijk.:-)
Weet niet of het iets uitmaakte welke zender er op stond, maar je keek wel echt.
Dan liep je naar de tv en ging er mooi recht voor zitten.
Dozen waren erg favoriet bij jou.
Maakte niet uit hoe groot of hoe klein de doos was, jij kroop erin.
En als er nog papier of schuim in zat vond je het helemaal geweldig.
Ha doos...zei ik dan tegen je...lig je weer in je doos? :-)
Net als ik was jij ook een echte boekengek...al ging jij iets minder zorgvuldig om met de boeken.:-)
Nadat ik 2x een boete had moeten betalen bij de bieb omdat de boeken beschadigd waren, heb ik jou je eigen boeken gegeven.
Daar mocht je naar hartelust de bladzijdes uitscheuren...en dat deed je dan ook.
Je hebt heel wat boeken versleten en ieder jaar op je verjaardag lag er weer een mooi nieuw boek voor je klaar
om te verscheuren.
Zoveel herinneringen aan jou...en zoveel dingen die ik nu mis.
Ik had nooit gedacht dat ik jou ook al zo snel na Loekie en Witte zou moeten missen.
Je was pas net 11...of misschien nog niet eens, want helemaal precies wist ik het niet natuurlijk.
Maar je werd ziek...
Je bleek een verstopping en verkleving van haarballen in je darmen te hebben en na het operatief verwijderen van een stuk darm
leek het probleem verholpen te zijn.
Maar je knapte niet op, wilde niet meer eten en een paar weken en heel veel doktersbezoekjes later
bleken je darmen weer opnieuw verstopt te zitten.
Net als in het begin begon je weer te braken, heel vies stinkend braaksel.
Je at bijna niks, maar er kwamen echt enorme hoeveelheden braaksel naar buiten.
Je was ondertussen zo afgezwakt dat je nog een operatie niet zou overleven.
Ik had nog graag bloed bij je willen laten prikken om wat meer duidelijkheid te krijgen over wat je nou precies had,
maar volgens de DA zou de narcose alleen al jou fataal kunnen zijn.
Dus toen heb ik de moeilijke beslissing moeten nemen...
Na heel veel overleg met beide dierenartsen heb ik de knoop doorgehakt.
Wat was dat moeilijk poeske....maar ik moest echt aan jou denken en niet aan mezelf
en mijn verdriet.
Soms betekent houden van laten gaan....hoe moeilijk dat ook is.
Toen het zover was dat je het spuitje kreeg om te gaan slapen bleek wel hoe afgezwakt je was.
Je ademde meteen bijna niet meer.
En bij het tweede spuitje stopte je hartje direct.
Ik heb je geknuffeld en gekust terwijl jij de spuitjes kreeg en gehoopt dat jij begreep dat ik deed wat ik
dacht dat het beste voor jou was.
Daarna heb ik je mee naar huis genomen...
Ik heb je in je favoriete doos gelegd, samen met je dekentje, je boek, je oranje froemeltje en mijn afgeknipte mouw waar
je in bed altijd aan sabbelde.
Ik heb een paar plukjes haar bij je afgeknipt om te bewaren bij je as...een rood plukje, een zwart plukje en een wit plukje.
Ik heb nog veel met je gepoemeld en tegen je gepraat die laatste dag dat je thuis was.
De volgende dag zou je gecremeerd worden en ik had besloten dat ik daar bij wilde zijn.
Bij Loekie en Witte had ik dat niet gedaan, deels ook omdat ik niet wist dat dat mogelijk was.
Maar bij jou had ik heel sterk de behoefte om tot op het allerlaatst met je mee te gaan.
Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, het was moeilijk en heel erg verdrietig, maar ook zo mooi.
Daarna kon ik je meteen weer mee naar huis nemen, dus je bent geen moment echt bij me weg geweest.
En dat zal ook nooit gebeuren...
Je hebt een plekje in mijn hart en dat zal altijd jouw plekje zijn, lieve Teuntje, wat er ook gebeurt.
Nu is het 7 weken later en met moeite en heel veel tranen heb ik stukje bij beetje dit verhaal voor en over jou geschreven.
Het is moeilijk lief poesje, ik mis je verschrikkelijk...
Het is leeg en stil in huis zonder jou en ik kan mijn draai nog steeds niet echt vinden.
11 jaar was je bij mij en je was mijn vriendinnetje, mijn maatje, mijn poezekindje...
Lief tuttebelleke, dank je wel dat je bij me was en dat ik voor je mocht zorgen...
Je zult altijd een deel van mijn leven blijven.
Ik hoop dat je het naar je zin hebt daarboven op de regenboogbrug en dat je daar lekker
je poezefratsen uit kunt halen zoals je hier bij mij ook altijd deed voordat je ziek werd.
Dag lief moppietje...
Luv you & Never forget you...
+ 04-08-2001 - * 21-08-2012