Dag lief troeleke...
Lieve Loekie, bijna 16 jaar geleden kwam je bij mij.
Het was niet gepland, want in die tijd vond ik altijd nog een beetje dat een binnenkat zielig was.
Maar op een gegeven moment kreeg ik een muis in huis en daar ben ik doodsbang voor.
Dus na een week weer even bij mn vader en zus thuis gewoond te hebben, zijn pap en ik op een zaterdag naar een boerderij gegaan waar ze jonge katjes hadden.
Ik zag jou en ik wist meteen dat jij het zou worden.
Wat was je toch een heerlijk ding, super aanhankelijk en lief en ook niet onbelangrijk...na 1 dag had je de muis al te pakken.:-)
Natuurlijk was dat maar bijzaak, het gaf mij een soort van excuus om toch eindelijk een poes in huis te nemen.
Ik was mn hele leven al een kattenmens en een leven zonder kat is voor mij geen leven.
Dus toen ik jou kreeg was ik helemaal happy.
Het bleek al vrij snel dat je best een ziekelijk katje was.
Na je sterilisatie ben je heel ziek geworden, je bleek een tumor in je baarmoeder te hebben, je raakte in een coma en toen bleek ook nog dat je suikerziekte had.
Ook at en dronk je niet en moest ik om de dag naar de dierenarts voor een injectie vocht.
Insuline mocht ik je toen zelf spuiten.
Maar na een week of 3 waren je bloedwaardes in 1 keer weer goed en bleven goed, ook zonder insuline.
De tumor was met het verwijderen van de baarmoeder helemaal verdwenen en dat bleef verder ook zo.
Toch bleef het kwakkelen met jou, de ene blaasontsteking na de andere,dan weer dit en dan weer dat en je was nog maar net een jaar oud.
Met speciaal voer van de dierenarts voor je blaasgruis bleef het wel een hele tijd goed gaan en de jaren erna had je vrijwel nergens last van.
Wel ben je een paar keer van het balkon gedonderd.
Je vond het heerlijk om op die smalle reling te zitten, hoe vaak ik ook tegen je zei dat dat niet echt slim was.
Als je ergens van schrok viel je van de reling en dan was het altijd ff afwachten welke kant je opviel.
Gelukkig woon ik 1 hoog, dus je viel nooit zo hard.
Ik ben je een paar keer een aantal uren kwijt geweest, maar heb je godzijdank altijd terug gevonden.
Eén keer hoorde ik een hoop herrie en toen bleek jij aan de buitenkant van het balkon aan het gaas te hangen, toen kon ik je nog naar binnen trekken.
Je was sowieso nogal schrikachtig.
Weet je nog die keer dat jij mij voor de 1e keer zag met mijn been in het gips?
Je sprong met 4 poten de lucht in en je hebt 3 uur achter de koelkast gezeten.
Ach meis, wat was ik gek met jou, sommige vriendjes die ik had beweerden wel eens dat ik meer om mn kat gaf dan om hun.
Achteraf bezien was dat denk ik ook zo.
En terecht, want de vriendjes gingen en jij bleef.
Altijd bleef je mn trouwe maatje, en ik heb wat afgehuild met mn gezicht in jouw zachte vacht.
Het waren zware jaren voor mij en er kwamen nog veel zwaardere jaren aan, maar ik heb altijd troost kunnen putten uit jouw aanwezigheid.
Sterker nog...jij (en later ook Witte en Teun) zijn voor mij vaak reden geweest om door te leven en er niet het bijltje bij neer te gooien.
Dat is altijd zo gebleven door de jaren heen, jullie waren mijn doel in mijn leven.
Je was niet erg blij toen Witte erbij kwam en ook niet toen Teuntje er een paar jaar later bij kwam.
Jullie zijn nooit vriendjes geworden, maar jullie waren alle drie wel heel erg aanhankelijk naar mij toe.
Mensen die zeggen dat een kat zich niet aan een mens hecht, maar alleen aan een plek, weten niet waar ze het over hebben.
Vooral jij Loekie, was zo aanhankelijk, zo erg dat het me soms een beetje irriteerde.
Je liep me voor de voeten en ik ben geregeld over je gestruikeld omdat je me overal achterna liep.
's Avonds was het een wedstrijdje tussen jou en Teun wie er het geluk had een plekje het dichtste bij mij op mn bed te veroveren.
Want jullie moesten altijd op afstand van elkaar blijven, maar wel zo dicht mogelijk bij mij.
Jij lag vaak op mijn kussen, boven mijn hoofd en dan met je kopje bovenop mijn hoofd.
Ik vond dat zo lekker, al koste het me soms wel mn nachtrust.
Want ik moest je wel steeds aanraken en blijven aaien en ook Teun lag nog ergens en ook die wilde dat ik haar aanraakte.
Dus in de meest vreemde houdingen moest ik soms proberen om in slaap te vallen.
Maar dat was niet erg, want die momenten waren voor mij de mooiste momenten van de dag.
Er is niets heerlijkers dan met kattengespin om je heen in slaap te vallen.
Maar de laatste tijd kwam je niet meer bij me slapen.
Langzaamaan veranderde jij en ik had geen idee waardoor.
Je zonderde je steeds meer af, lag in je mandje, of je kroop achter het gordijn tegen de verwarming aan.
Toen begon ik me al zorgen te maken, want je was niet meer mijn oude vertrouwde mopsie.
Nog wel altijd lief en op momenten nog steeds aanhankelijk, maar toch...niet meer de Loekie die ik kende.
Je was altijd een kieskeurige eter, alleen het beste was goed genoeg voor jou he mops, en zelfs dat soms nog niet eens.
Zelfs toen ik in de financiele problemen kwam en ik mijn financien uit handen moest geven, kwamen jullie nog op de 1e plaats.
Mijn laatste euro gaf ik liever uit aan een blikje kattenvoer dan aan een brood voor mezelf.
Jullie zijn voor mij altijd op de 1e plaats gekomen, wat er ook gebeurde of hoe slecht ik er ook voor stond.
Mijn meubels zijn naar de mallemoeren, maar dat geeft niet.
Het eerste krasje doet ff pijn, maar daarna...ach...
Mijn eetkamertafel met 4 afgekrabte poten is mijn meest zichtbare herinnering aan jou hier in huis mops, dat was echt jouw plekkie om je nagels te scherpen hoeveel krabpalen ik ook in huis haalde.
De bank waar de vulling uit naar buiten komt is er nog zo één.
Jammer dan, grand foullard erover en niemand die er iets van ziet.
Kattenharen overal, ook al bijf je stofzuigen...voor mij geen enkel probleem.
Met een zwarte, een witte en een gevlekte kat in huis maakte het niet uit welke kleur kleding ik aan had, je zag altijd wel kattenharen.
Ik kon er niet mee zitten.
Voor mij was je mijn kindje Loekie en ik schaam me er niet voor om dat te zeggen.
Je was belangrijker voor mij dan menig mens om mij heen.
Een week of 6 geleden begon de ellende...je at niet meer.
Wat ik ook in huis haalde, er werd even aan gesnuffeld en dat was het dan.
Eerst dachten de dierenartsen nog dat je keelontsteking had en met diverse antibiotica en andere medicatie leek je af en toe op te knappen.
Maar steeds als de medicijnen uitgewerkt waren was het weer niks, je at niet uit jezelf.
Bloedonderzoek wees uit dat je lever aangetast was, maar ook weer niet in zulke mate dat het echt verontrustend was.
Wel vond de dierenarts dat de medicijnen bij jou veel te laat gingen werken, wat een teken was dat je lever niet goed werkte.
Ik had niet het idee dat je pijn had, maar dat je niet happy was was wel duidelijk.
Je zat het liefste de hele dag achter het gordijn tegen de verwarming aan.
Toen die laatste dag bleek dat jij mij uit de weg ging en zelfs begon te grommen als ik je op pakte, was het voor mij duidelijk...je wilde niet meer.
Mijn lieve, lieve troeleke...je bent nog geen 24 uur dood en ik mis je al zo vreselijk erg.
16 jaar lang was je er voor mij en de leegte die je achterlaat is zo tastbaar.
In alles mis ik je...ieder plekje in huis scheeuwt: ze is er niet meer!!!
Ik hoop dat je me kunt vergeven wat ik je de laatste weken allemaal aangedaan heb.
De spuiten, het dwangvoeren, het steeds maar weer naar de dierenarts gaan...en alles in de hoop dat je weer op zou knappen.
Maar dat zat er niet in en toen moest ik een keuze maken, de moeilijkste keuze van mijn leven...
Ik heb altijd gehoopt dat ik zo'n keuze nooit zou hoeven maken, maar helaas...
Gelukkig ben je voor mijn gevoel rustig ingeslapen, ik hoop dat dat voor jou ook zo voelde.
Thuis in je vertrouwde omgeving en in mijn armen terwijl ik je op die laatste momenten nog overdekte met kusjes.
Ook Petra was erbij en samen hebben we je geknuffeld tot je hartje ermee ophield.
Later hebben we jou in je mandje gelegd en in je mandje ben je ook weg gegaan hier thuis.
Over een paar daagjes kom je weer thuis en dan krijg je een plekje waar we je altijd kunnen zien en waar je er altijd bij zult zijn.
Maar ook als ik niet thuis ben lieve mops ben jij erbij, want je zit in mijn hart en daar heb je je pootafdrukjes voor altijd achter gelaten.
Rust zacht lief troeleke van me...
Bedankt voor alles wat je me gegeven hebt...
Luv you and never forget you.
*01-08-1994 - +16-04-2010
Het was niet gepland, want in die tijd vond ik altijd nog een beetje dat een binnenkat zielig was.
Maar op een gegeven moment kreeg ik een muis in huis en daar ben ik doodsbang voor.
Dus na een week weer even bij mn vader en zus thuis gewoond te hebben, zijn pap en ik op een zaterdag naar een boerderij gegaan waar ze jonge katjes hadden.
Ik zag jou en ik wist meteen dat jij het zou worden.
Wat was je toch een heerlijk ding, super aanhankelijk en lief en ook niet onbelangrijk...na 1 dag had je de muis al te pakken.:-)
Natuurlijk was dat maar bijzaak, het gaf mij een soort van excuus om toch eindelijk een poes in huis te nemen.
Ik was mn hele leven al een kattenmens en een leven zonder kat is voor mij geen leven.
Dus toen ik jou kreeg was ik helemaal happy.
Het bleek al vrij snel dat je best een ziekelijk katje was.
Na je sterilisatie ben je heel ziek geworden, je bleek een tumor in je baarmoeder te hebben, je raakte in een coma en toen bleek ook nog dat je suikerziekte had.
Ook at en dronk je niet en moest ik om de dag naar de dierenarts voor een injectie vocht.
Insuline mocht ik je toen zelf spuiten.
Maar na een week of 3 waren je bloedwaardes in 1 keer weer goed en bleven goed, ook zonder insuline.
De tumor was met het verwijderen van de baarmoeder helemaal verdwenen en dat bleef verder ook zo.
Toch bleef het kwakkelen met jou, de ene blaasontsteking na de andere,dan weer dit en dan weer dat en je was nog maar net een jaar oud.
Met speciaal voer van de dierenarts voor je blaasgruis bleef het wel een hele tijd goed gaan en de jaren erna had je vrijwel nergens last van.
Wel ben je een paar keer van het balkon gedonderd.
Je vond het heerlijk om op die smalle reling te zitten, hoe vaak ik ook tegen je zei dat dat niet echt slim was.
Als je ergens van schrok viel je van de reling en dan was het altijd ff afwachten welke kant je opviel.
Gelukkig woon ik 1 hoog, dus je viel nooit zo hard.
Ik ben je een paar keer een aantal uren kwijt geweest, maar heb je godzijdank altijd terug gevonden.
Eén keer hoorde ik een hoop herrie en toen bleek jij aan de buitenkant van het balkon aan het gaas te hangen, toen kon ik je nog naar binnen trekken.
Je was sowieso nogal schrikachtig.
Weet je nog die keer dat jij mij voor de 1e keer zag met mijn been in het gips?
Je sprong met 4 poten de lucht in en je hebt 3 uur achter de koelkast gezeten.
Ach meis, wat was ik gek met jou, sommige vriendjes die ik had beweerden wel eens dat ik meer om mn kat gaf dan om hun.
Achteraf bezien was dat denk ik ook zo.
En terecht, want de vriendjes gingen en jij bleef.
Altijd bleef je mn trouwe maatje, en ik heb wat afgehuild met mn gezicht in jouw zachte vacht.
Het waren zware jaren voor mij en er kwamen nog veel zwaardere jaren aan, maar ik heb altijd troost kunnen putten uit jouw aanwezigheid.
Sterker nog...jij (en later ook Witte en Teun) zijn voor mij vaak reden geweest om door te leven en er niet het bijltje bij neer te gooien.
Dat is altijd zo gebleven door de jaren heen, jullie waren mijn doel in mijn leven.
Je was niet erg blij toen Witte erbij kwam en ook niet toen Teuntje er een paar jaar later bij kwam.
Jullie zijn nooit vriendjes geworden, maar jullie waren alle drie wel heel erg aanhankelijk naar mij toe.
Mensen die zeggen dat een kat zich niet aan een mens hecht, maar alleen aan een plek, weten niet waar ze het over hebben.
Vooral jij Loekie, was zo aanhankelijk, zo erg dat het me soms een beetje irriteerde.
Je liep me voor de voeten en ik ben geregeld over je gestruikeld omdat je me overal achterna liep.
's Avonds was het een wedstrijdje tussen jou en Teun wie er het geluk had een plekje het dichtste bij mij op mn bed te veroveren.
Want jullie moesten altijd op afstand van elkaar blijven, maar wel zo dicht mogelijk bij mij.
Jij lag vaak op mijn kussen, boven mijn hoofd en dan met je kopje bovenop mijn hoofd.
Ik vond dat zo lekker, al koste het me soms wel mn nachtrust.
Want ik moest je wel steeds aanraken en blijven aaien en ook Teun lag nog ergens en ook die wilde dat ik haar aanraakte.
Dus in de meest vreemde houdingen moest ik soms proberen om in slaap te vallen.
Maar dat was niet erg, want die momenten waren voor mij de mooiste momenten van de dag.
Er is niets heerlijkers dan met kattengespin om je heen in slaap te vallen.
Maar de laatste tijd kwam je niet meer bij me slapen.
Langzaamaan veranderde jij en ik had geen idee waardoor.
Je zonderde je steeds meer af, lag in je mandje, of je kroop achter het gordijn tegen de verwarming aan.
Toen begon ik me al zorgen te maken, want je was niet meer mijn oude vertrouwde mopsie.
Nog wel altijd lief en op momenten nog steeds aanhankelijk, maar toch...niet meer de Loekie die ik kende.
Je was altijd een kieskeurige eter, alleen het beste was goed genoeg voor jou he mops, en zelfs dat soms nog niet eens.
Zelfs toen ik in de financiele problemen kwam en ik mijn financien uit handen moest geven, kwamen jullie nog op de 1e plaats.
Mijn laatste euro gaf ik liever uit aan een blikje kattenvoer dan aan een brood voor mezelf.
Jullie zijn voor mij altijd op de 1e plaats gekomen, wat er ook gebeurde of hoe slecht ik er ook voor stond.
Mijn meubels zijn naar de mallemoeren, maar dat geeft niet.
Het eerste krasje doet ff pijn, maar daarna...ach...
Mijn eetkamertafel met 4 afgekrabte poten is mijn meest zichtbare herinnering aan jou hier in huis mops, dat was echt jouw plekkie om je nagels te scherpen hoeveel krabpalen ik ook in huis haalde.
De bank waar de vulling uit naar buiten komt is er nog zo één.
Jammer dan, grand foullard erover en niemand die er iets van ziet.
Kattenharen overal, ook al bijf je stofzuigen...voor mij geen enkel probleem.
Met een zwarte, een witte en een gevlekte kat in huis maakte het niet uit welke kleur kleding ik aan had, je zag altijd wel kattenharen.
Ik kon er niet mee zitten.
Voor mij was je mijn kindje Loekie en ik schaam me er niet voor om dat te zeggen.
Je was belangrijker voor mij dan menig mens om mij heen.
Een week of 6 geleden begon de ellende...je at niet meer.
Wat ik ook in huis haalde, er werd even aan gesnuffeld en dat was het dan.
Eerst dachten de dierenartsen nog dat je keelontsteking had en met diverse antibiotica en andere medicatie leek je af en toe op te knappen.
Maar steeds als de medicijnen uitgewerkt waren was het weer niks, je at niet uit jezelf.
Bloedonderzoek wees uit dat je lever aangetast was, maar ook weer niet in zulke mate dat het echt verontrustend was.
Wel vond de dierenarts dat de medicijnen bij jou veel te laat gingen werken, wat een teken was dat je lever niet goed werkte.
Ik had niet het idee dat je pijn had, maar dat je niet happy was was wel duidelijk.
Je zat het liefste de hele dag achter het gordijn tegen de verwarming aan.
Toen die laatste dag bleek dat jij mij uit de weg ging en zelfs begon te grommen als ik je op pakte, was het voor mij duidelijk...je wilde niet meer.
Mijn lieve, lieve troeleke...je bent nog geen 24 uur dood en ik mis je al zo vreselijk erg.
16 jaar lang was je er voor mij en de leegte die je achterlaat is zo tastbaar.
In alles mis ik je...ieder plekje in huis scheeuwt: ze is er niet meer!!!
Ik hoop dat je me kunt vergeven wat ik je de laatste weken allemaal aangedaan heb.
De spuiten, het dwangvoeren, het steeds maar weer naar de dierenarts gaan...en alles in de hoop dat je weer op zou knappen.
Maar dat zat er niet in en toen moest ik een keuze maken, de moeilijkste keuze van mijn leven...
Ik heb altijd gehoopt dat ik zo'n keuze nooit zou hoeven maken, maar helaas...
Gelukkig ben je voor mijn gevoel rustig ingeslapen, ik hoop dat dat voor jou ook zo voelde.
Thuis in je vertrouwde omgeving en in mijn armen terwijl ik je op die laatste momenten nog overdekte met kusjes.
Ook Petra was erbij en samen hebben we je geknuffeld tot je hartje ermee ophield.
Later hebben we jou in je mandje gelegd en in je mandje ben je ook weg gegaan hier thuis.
Over een paar daagjes kom je weer thuis en dan krijg je een plekje waar we je altijd kunnen zien en waar je er altijd bij zult zijn.
Maar ook als ik niet thuis ben lieve mops ben jij erbij, want je zit in mijn hart en daar heb je je pootafdrukjes voor altijd achter gelaten.
Rust zacht lief troeleke van me...
Bedankt voor alles wat je me gegeven hebt...
Luv you and never forget you.
*01-08-1994 - +16-04-2010